Wielokrotnie w wywiadach słyszymy wiadomość, że Sławin i Sławinek to ta sama dzielnica.
Jako, że poczuwamy się w obowiązku, postanowiliśmy tą rzecz wyjaśnić. Otóż trzeba na wstępie jasno i klarownie przedstawić, że były to dwie różne historycznie osady, których początki sięgają XIII-XIV wieku.
Sławin był w XIII wieku osadą rycerską, należącą do protoplastów rodu Firlejów – Ostasza i Dzierżka z Bejsc herbu Lewart. W 1317 roku przeniesiony na prawo średzkie przez Władysława Łokietka, natomiast w 1330 roku przeniesiono go na prawo magdeburskie, choć S. Kuraś uważa, że przeniesiono go wtedy ponownie na prawo średzkie. W połowie XV wieku wieś i majątek Sławin należał do Mikołaja Dzika, herbu Doliwa, a następnie w 1473 do Andrzeja z Ossolina, który w 1484 roku sprzedał majątek Warszowi Michowskiemu. W połowie XVII wieku dobra należały do Stanisława Rozwadowskiego, a potem do Zbigniewa Firleja. Później majątek nabył Andrzej Dydyński. W 1801 roku Sławin stał się własnością Stanisława Wyrzkowskiego, który zadłużył go u właściciela Snopkowa – Józefa Trzcińskiego. Na skutek tego w 1824 roku majątek został zajęty przez komornika sądowego. Następnym właścicielem dóbr stał się Ignacy Bentkowski, natomiast w połowie XIX wieku – rodzina Jana Rzewuskiego. W 1881 roku podzielono posiadłość na 2 folwarki: jeden pozostał Sławinem, a drugi nazwano Sławińską Wolą. W tym też roku Sławin został zakupiony przez Władysława Frydyksa, po czym od 1894 roku należał do Wilhelma Krebsa, przemysłowca lubelskiego. W latach 1916 – 1946 właścicielem majątku był Adam Krychowski. Po II wojnie światowej majątek przeszedł na własność skarbu państwa.
Sławinek od XIV w. należał do rodu Firlejów. W 2. pol. XVII w. Sławinek został wyłączony z dóbr Sławin i utworzono tu samodzielny majątek. Pierwsze wzmianki na temat tutejszego dworu pochodzą z 1720 r. Inne źródła podają, że pierwszy zapis miejscowości pochodzi z 1787 roku. W 2. poł. XVIII w. Sławinek stał się własnością Jana Nepomucena Kościuszki, starosty krzemienieckiego, stryja Tadeusza, który w latach 1774—1794 gościł tu kilkakrotnie. Na przełomie XVIII i XIX w. majątek należał do stryjecznej siostry Tadeusza — hrabiny Estkowej. W początkach XIX w. dwór z parkiem zakupił bankier i kupiec lubelski Jan Dawid Heyssler, właściciel kamienicy nr 2 na Rynku. W 1819 r. dobra przeszły w ręce Pawła Wagnera, członka loży masońskiej „Wolność Odzyskana”, który urządził tu łazienki podmiejskie o charakterze leczniczym, przekształcone później w zakład kąpielowy. W 1907 roku pomiędzy Sławinkiem a Lublinem kursował latem zakładowy omnibus konny. Od 1879 r. majątkiem zarządzał Stanisław Mędrkiewicz. W 1917 r., w setną rocznicę śmierci Tadeusza Kościuszki, harcerze lubelscy wystawili w parku głaz pamiątkowy. W okresie działań wojennych zespól parkowo-dworski ucierpiał na skutek ostrzału artyleryjskiego.
Źródła:
S. Kuraś, Dzieje Lubelszczyzny. T. III. Słownik historyczno-geograficzny województwa lubelskiego w średniowieczu, Warszawa 1983.
S. Wojciechowski, A. Sochacka, R. Szczygieł, Dzieje Lubelszczyzny. T. IV. Osady zaginione i o zmienionych nazwach historycznego województwa lubelskiego, Warszawa 1986.
I. Kowalczyk, Zwiedzamy Lublin. Przewodnik, Lublin 2011.
„Kalendarz i rocznik lubelski ilustrowany na rok przestępny 1908”
Fragment mapy: 10920 @ Karte des Westlichen Russlands 1:100 000, 1897, [http://igrek.amzp.pl/10920 – dostęp luty 2014]
Dodaj komentarz