Blaski i cienie komunikacji miejskiej w latach 1914 – 1939. Przyczynek.

Wesprzyj portal, udostępniając znajomym:

Powstanie komunikacji autobusowej w Lublinie datuje się na rok 1914 i przypada inicjatywie prywatnej. Spółka prywatna posiadała 5 autobusów z których 4 były stale czynne, jeden pozostawał w rezerwie. Wybuch wojny światowej unieruchomił komunikację autobusową w mieście i w chwili odzyskania Niepodległości. Aż do roku 1923 Lublin nie posiadał komunikacji autobusowej.
W 1923 r. powstała prywatna spółka samochodowa, która uzyskawszy koncesję od Zarządu Miejskiego – uruchomiła w mieście komunikację autobusową. Działalność jej rozwijała się pomyślnie, dając przedsiębiorcom dosyć duże zyski. Spółka ta prowadziła jednakże ekstensywną gospodarkę i nie troszczyła się o należyte unowocześnienie taboru, jak również o odpowiednią jego konserwację.
W roku 1928 Zarząd Miejski — po wygaśnięciu koncesji — postanowił prowadzić komunikację autobusową we własnym zakresie. W tym celu zostały zakupione na warunkach kredytowych autobusy marki SKODA i skarosowane w Lublinie. Rozpoczęły one służbę w dniu 1. I. 1929 r.
Stale wzrastająca frekwencja pasażerów i niedostateczna ilość posiadanych autobusów zmusiła Zarząd Miejski do zakupienia dalszych autobusów (marki SKODA I URSUS). Jednocześnie wybudowano zajezdnię — składającą się z oddzielnych boksów z podręcznymi warsztatami.
Kryzys ogólny dotknął M. K A. w r. 1931. — Frekwencja pasażerów stale spadała, autobusy wymagały coraz częstszych i kosztowniejszych napraw. Fatalny stan ówczesnych bruków w mieście był też dużą przyczyną przedwczesnego zniszczenia taboru samochodowego. W tym stanie rzeczy eksploatacja taboru stała się coraz kosztowniejszą. Przedsiębiorstwo zostało zmuszone do likwidacji niektórych linii i do redukcji personelu.
Lata 1934 – 1936 były najcięższymi dla Miejskiej Komunikacji Autobusowej. Przestarzały tabor autobusowy i pogarszający się jego stan techniczny spowodował wzrost zakupu części samochodowych i zwiększanie się zużycia paliwa. Gospodarka w takich warunkach stawała się deficytową, co znowu uniemożliwiło wywiązanie się z zaciągniętych zobowiązań kredytowych.
Taki stan rzeczy niejednokrotnie wzbudzał myśl zlikwidowania przedsiębiorstwa i tylko jednostkom, odczuwającym potrzebę utrzymania w rękach Zarządu Miejskiego komunikacji autobusowej w mieście, należy zawdzięczać, że przedsiębiorstwo utrzymało się przy życiu.
W połowie 1936 r. Miejska Komunikacja Autobusowa otrzymała koncesję na eksploatację linii zamiejskich 1) Lublin — Piaski, 2) Lublin — Nałęczów — Kazimierz. Po zakupieniu odpowiednich autobusów i zorganizowaniu ruchu na tych liniach, zaczęły one swymi dochodami stopniowo zasilać I podtrzymywać budżet M. K. A..
Próby reorganizacji całego przedsiębiorstwa zostały zrealizowane pod koniec 1936 r., kiedy Zarząd Miejski zdecydował się zakupić nowe autobusy w miejsce nie nadających się do dalszej eksploatacji wozów morki SKODA.
Nowe autobusy, pracujące na paliwie ciężkim (olej gazowy) od razu wybitnie obniżyły koszty eksploatacji, co łącznie z wzrastającą frekwencją ruchu pasażerskiego – dało nareszcie możność przedsiębiorstwu rozwinięcia się, a mieszkańcom miasta zapewniło regularną i tanią komunikację.
W roku 1938 MKA pracowało rentownie, stale zwiększając tabor użytkowy, co spowodowało, że właśnie w tym roku zaczęto budować nowy garaż dla pojazdów.

Żródło:
Rozwój komunikacji autobusowej w Lublinie, „C.O.P.”, 1939 nr 30, s. 34. (artykuł otrzymany za pośrednictwem Facebookowej stronicy Eugeniusz Kwiatkowski)

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *