Sławin był w XIII wieku osadą rycerską, należącą do protoplastów rodu Firlejów – Ostasza i Dzierżka z Bejsc herbu Lewart. Położony na wzgórzu, nad rzeką Czechówką, w 1317 roku został przeniesiony na prawo średzkie przez Władysława Łokietka. Paręnaście lat później, w 1330 roku przeniesiono go na prawo magdeburskie, chodź S. Kuraś uważa, że lokowano go wtedy ponownie na prawo średzkie.
W połowie XV wieku wieś i majątek Sławin należał do Mikołaja Dzika, herbu Doliwa, a następnie w 1473 do Andrzeja z Ossolina, który w 1484 roku sprzedał majątek Warszowi Michowskiemu. W połowie XVII wieku dobra należały do Stanisława Rozwadowskiego, a potem do Zbigniewa Firleja. Później majątkiem władał Andrzej Dydyński, aż do początku XVIII wieku.
W 1801 roku Sławin stał się własnością Stanisława Wyrzkowskiego, który zadłużył go u właściciela Snopkowa – Józefa Trzcińskiego. Na skutek tego w 1824 roku tereny te zostały zajęte przez komornika sądowego, w następstwie czego właścicielem dóbr stał się Ignacy Bentkowski, natomiast w połowie XIX wieku – rodzina Jana Rzewuskiego. W 1881 roku podzielono posiadłość na 2 folwarki: jeden pozostał Sławinem, a drugi dołączono do istniejącej Sławińskiej Woli (wieś lokowana przez Firlejów w 1456 roku). W tym też roku Sławin został zakupiony przez Władysława Frydyksa, po czym od 1894 roku należał do Wilhelma Krebsa, przemysłowca lubelskiego. To właśnie za pobytu tego ostatniego właściciela, w 1908 roku w dworku zainstalowano telefon.
W czasie, gdy ziemie nasze należały do Królestwa Polskiego istniała gmina Sławin, mająca właśnie we wsi o tej samej nazwie swój urząd gminy.
W latach 1916 – 1946 właścicielem majątku był Adam Krychowski. Po II wojnie światowej majątek przeszedł na własność skarbu państwa. W 1959 roku część Sławina włączono do miasta, a pozostałe tereny dołączono w 1989 roku. Dzisiaj dzielnica Sławin obejmuje tereny Muzeum Wsi Lubelskiej oraz dawnego majątku Partanina (rejon ul. Zbożowej – rozparcelowany po reformie rolnej). Granicą w obrębie miasta są ulice: Poligonowa, gen. Bolesława Ducha i Solidarności, a także rzeka Czechówka.
Co stało się z dworem?
Po wojnie dwór sławiński przeznaczono na szkołę rolniczą. W 1959 roku doszło w nim do pożaru, po którym budynek uległ częściowemu zniszczeniu. Po gruntownej przebudowie przeszedł pod władanie Miejskiego Zarządu Budynków Mieszkalnych. Utworzono tam bazę transportową MZBM. W 1977 roku na tym terenie powstało Muzeum Wsi Lubelskiej, którego stał się częścią.
Nazwiska włościan
Sławin. Bielecki, Chojnacki, Deszczak, Dylon, Kańczugowski, Kurak, Łazarz, Madura, Malinowski, Pakuła, Polak, Tatara, Trojan.
– źródło: Oskar Kolberg, „Lud : jego zwyczaje, sposób życia, mowa, podania, przysłowia, obrzędy, gusła, zabawy, pieśni, muzyka i tańce. Ser. 17, Lubelskie. Cz. 2”, Kraków 1884.
Źródła:
S. Kuraś, Dzieje Lubelszczyzny. T. III. Słownik historyczno-geograficzny województwa lubelskiego w średniowieczu, Warszawa 1983.
S. Wojciechowski, A. Sochacka, R. Szczygieł, Dzieje Lubelszczyzny. T. IV. Osady zaginione i o zmienionych nazwach historycznego województwa lubelskiego, Warszawa 1986.
I. Kowalczyk, Zwiedzamy Lublin. Przewodnik, Lublin 2011.
„Kurjer”, 1908 nr 14, [http://bc.wbp.lublin.pl – dostęp sierpień 2015]
Fragment mapy: 10920 @ Karte des Westlichen Russlands 1:100 000, 1897, [http://igrek.amzp.pl/10920 – dostęp luty 2014]
Dodaj komentarz