Po śmierci Józefa Piechoty Rada Miejska, przy akceptacji wojewody Józefa Rożnieckiego, czasowo powierzyła obowiązki prezydenckie dotychczasowemu wiceprezydentowi – Bolesławowi Liszkowskiemu. Energicznie przejął on w swoje ręce inicjatywę w zarządzaniu gospodarką miejską. Będąc jedynym kandydatem wojewody i sanacyjnej większości Rady Miejskiej na prezydenta miasta, nie przeszedł w głosowaniu na posiedzeniu 26 października 1936 roku na skutek sprzeciwu Klubu Narodowego. Udało się mu pozyskać wymaganą większość Rady dopiero 18 lutego 1937 r. i został wówczas wybrany prezydentem Lublina 1 . Urząd ten sprawował do 9 IX 1939 roku.
Bolesław Liszkowski starał się wykorzystać fakt włączenia Lublina do Centralnego Okręgu Przemysłowego. Spodziewał się, że dzięki temu miasto odegra poważniejszą rolę gospodarczą w kraju, a co za tym idzie, będzie mogło liczyć na większą pomoc finansową ze strony państwa. Kierując się tymi względami 8 marca 1937 roku przedstawił Radzie Miejskiej czteroletni plan inwestycyjny, mający stanowić podstawę dalszego rozwoju gospodarki komunalnej Lublina.
Etapy realizacji pierwszego etapu planu czteroletniego były widoczne. Zbudowano bowiem nowe ulice, głównie w dzielnicy zachodniej, ulepszono nawierzchnię na ulicach stanowiących arterie tranzytowe, przyśpieszono regulacje rzek. W ramach realizacji planu czteroletniego znacznie rozszerzono miejską sieć wodociągową i kanalizacyjną. W latach 1937 – 1938 zbudowano zakład oczyszczania ścieków oraz zapoczątkowano budowę urządzeń odżelaźniania wody. Obok wieży ciśnień przy Al. Racławickich wybudowano nowe urządzenia hydroforowe do zwiększenia ciśnienia wody, zwłaszcza w dzielnicy zachodniej, o wysokiej zabudowie. Na krótko przed wybuchem wojny Liszkowski podjął inicjatywę rozbudowy Elektrowni Miejskiej, mającej zasilić w energię elektryczną wschodnie tereny województwa lubelskiego, jednak wojna przeszkodziła w realizacji tych planów. Prezydent wydatnie wpłynął też na dalszy rozwój komunikacji miejskiej. Wprowadził do eksploatacji 9 nowo zakupionych autobusów marki Henschel, wyposażonych w silniki dieslowskie. Pod jego nadzorem opracowano w 1938 roku plan układu komunikacyjnego w obrębie granic
administracyjnych Lublina. Stojąc od 9 listopada 1936 roku na czele Komitetu Rozbudowy Miasta Liszkowski pobudzał budownictwo mieszkaniowe. Przyczynił się znacznie do dalszego rozwoju Oficerskiej Spółdzielni Mieszkaniowej, wspierał także spółdzielnie legionistów, podoficerów i pocztowców w dzielnicy zachodniej.
W obliczu rozpoczętej wojny i intensywnych nalotów niemieckich na Lublin,prezydent zdecydował się opuścić miasto 9 września 1939 roku, wyjeżdżając autobusem miejskim w kierunku Zaleszczyk. W tejże miejscowości przekroczył granicę polsko-rumuńską na rzece Dniestr.
Źródła:
Dziennik Zarządu Miasta Lublina 1936 nr 9, s 1680; 1937 nr 1, s. 1726.
J. Marczuk, Prezydenci Miasta Lublina 1918 – 1939, Lublin 1994, s. 76 – 83.
Dodaj komentarz