Jeszcze na początku lat 60′ samotnie biegła tamtędy ulica Kalinowszczyzna, wzdłuż której stały stare wiejskie zabudowania.
Na początku 1967 roku pracowano nad koncepcją urbanistyczną. W tym właśnie roku zadanie to powierzono grupie architektów wśród których byli: dr Jerzy Androsiuk, mgr inż Stanisław Fijałkowski, mgr inż. Janusz Makowiecki, mgr inż Rita Nowakowska i mgr inż. Tadeusz Nowakowski. Zauroczeni pagórkowatym ukształtowaniem terenu rozpoczęli prace nad planem architektonicznym nowej dzielnicy.
Teren ściśle powiązany z organizmem Śródmieścia i leżący w jego pobliżu, podzielono ulicami na 5 samodzielnych osiedli. Z ich wnętrz wyeliminowano drogi kołowe. Głównym zadaniem jakie postawili sobie za cel architekci, było rozdzielenie ruchu kołowego od pieszego między innymi przez budowę kładek nad estakadami. Wyznaczono również miejsce na budynki handlowo-usługowe.
Nową Kalinowszczyznę zaczęto budować w 1969 roku, jednakże pierwsze prace koncepcyjne sięgają roku 1963. Pierwszy budynek postawiono zbiegu ulic Kalinowszczyzna i Bieruta (Lwowska).
Gdy większość prac budowlanych miała się ku końcowi, podjęto także prace nad zagospodarowaniem przestrzennym pięknego wąwozu. Zespół architektów z Miastoprojektu zaplanował budowę alejek spacerowych, małych boisk, ścieżki zdrowia oraz teren rekreacyjno-wypoczynkowy, gdzie miał znajdować się basen kąpielowy, brodziki dla dzieci, część plażowa i pawilon, sanitariaty, szatnie i mała gastronomia.
Źródło:
Kurier Lubelski 1976 nr 13
H. Gawarecki, Lublin: krajobraz i architektura, Warszawa 1964.
Dodaj komentarz