Powojenne losy lubelskich wodociągów. Sieć na Dziesiątej.

Wesprzyj portal, udostępniając znajomym:

Po zakończeniu działań wojennych, stan budynków Miejskich Wodociągów i Kanalizacji nie uległ większemu zniszczeniu.


Na terenie Oczyszczalni Ścieków Miejskie Wodociągi zyskały dwa budynki, które powstały z inicjatywy i na koszt SS Zentralbauleitung. Maszyny były w dobrym stanie, natomiast poginęło dużo sprzętu i materiałów pomocniczych. Sieć wodociągowa uliczna została w kilku miejscach uszkodzona wskutek wstrząsów po wybuchach, na przykład składu amunicji na Kapucyńskiej. Do tego stanu rzeczy przyczynił się też względnie nadmierny ruch czołgów po ulicach. Szereg przyłączeń zostało zniszczonych ze względu na zniszczenie nieruchomości. Sieć kanalizacyjna uliczna doznała mniejszych uszkodzeń. W paru miejscach odkryto zatkania.

Stan sieci po zakończeniu działań wojennych uległ zmianie. Niemcy podczas okupacji zbudowali rurociąg na Majdanek, który połączyli z istniejącym wówczas na ulicy Fabrycznej. Miało to miejsce poza wiedzą Zarządu Miejskich Wodociągów i Kanalizacji. Wkrótce po otwarciu zakładu rozpoczęto szereg inwestycji, zmierzających do rozbudowy sieci wodociągowo-kanalizacyjnej. Do 1949 roku wybudowano linię wodociągowo-kanalizacyjną w dzielnicy Dziesiąta.
Ukończono budowę sieci na ulicach: Mireckiego, Świętochowskiego i Kraszewskiego. Na koniec 1948 roku długość sieci wodociągowej wynosiła 72299,94 mb, a kanalizacyjnej – 62719, 62 mb. Do sieci wodociągowej było przyłączonych 1665 posesji, a do kanalizacji – 1311. Zainstalowano 1403 wodomierzy.
W okresie 1949 – 1954 kontynuowano prace przy budowie sieci wodociągowo-kanalizacyjnej. W latach 1949 – 1950 wykonano roboty kanalizacyjno-wodociągowe przy ulicach Włościańskiej, Tatarskiej, Krańcowej, Podlaskiej, Hrubieszowskiej, Garbarskiej, Gminnej. Ponadto wykonano zdrój publiczny na ulicy Żelaznej i 8 krat ściekowych w podwórzach nieruchomości przy ulicy Podlaskiej. Całość sfinansowano z kredytów Rady Państwa.
W ciągu całego 1952 roku powstało 10 nowych ulicznych ujęć wody, m. in w dolinie Czerniejówki na terenie młyna Krauzego. Tym samym ich liczba wzrosła do 36. Korzystali z nich mieszkańcy, którzy nie posiadali jeszcze przyłącza sieci wodociągowej.
Na koniec roku 1950 miasto Lublin posiadało 78,5 km sieci wodociągowej, a w kolejnym roku 80 km. Ilość posesji przyłączonych do wody wynosiła 1708, natomiast rok później zwiększyła się o 43 posesje. Długość sieci kanalizacyjnej w 1950 roku wynosiła 68,9 km, a w 1951 – 77, 5 km. Liczba przyłączonych nieruchomości do sieci kanalizacyjnej oscylowała w liczbie 1390.
W kolejnym okresie wciąż trwała budowa, zaczętego w 1952 roku ujęcia wody na Dziesiątej. W styczniu 1957 roku przystąpiono do próby pracy pierwszego agregatu i rozruchu nowego ujęcia. Ostatecznie woda tamtędy popłynęła po raz pierwszy w dniu 9 marca. Jednakże już w lipcu pojawiły się problemy. Na ulicach Słowackiego, Kopernika, Mickiewicza i sąsiednich niemal co tydzień zaczęły pękać rury w spawach, a mieszkańcy zaczęli narzekać na ciągły brak wody i jeziora na ulicach.

Bibliografia:
APL MWiK, Sprawozdanie ze stanu przedsiębiorstwa po działaniach wojennych w lipcu 1944 i
uszkodzenia, sygn. 171.
APL AML, Biuro Kontroli MRN – protokoły z kontroli dotyczące Miejskich Wodociągów i Kanalizacji
1944 – 1950, sygn. 43.
APL AML, Biuro Kontroli MRN – protokoły z kontroli dotyczące Wydziału Gospodarki Komunalnej
1949 – 1950, sygn. 34.
APL AML, Sprawozdanie z działalności przedsiębiorstw miejskich – Elektrownia, Rzeźnia, MWiK, MZG i MKS 1948
– 49, sygn. 98.
S. Turski, Z dziejów lubelskiego przemysłu – Wodociągi, „Na przykład” 1994 nr 11.
S. Michałowski, Sto lat współczesnych wodociągów w Lublinie 1899 – 1999, Lublin 1999, s. 119-120,
152, 156.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *