W następnym 5-cio letnim okresie kontynuowano poprzednie zamierzenia. W październiku 1959 roku rozpoczęto asfaltowanie ul. Kunickiego na odcinku od ul. 1 Maja do ul. Nowy Świat. Wybudowano także drogę na Wrotkowie, Zadębiu i chodnik przy ulicy Unickiej. W sierpniu 1960 roku przystąpiono do dalszej przebudowy Krakowskiego Przedmieścia, dzięki której między innymi poszerzono jezdnię. Wiązało się to z utrudnieniami, w związku z zamknięciem tej ulicy w maju następnego roku. Podczas przebudowy jednej z głównych arterii miasta, natrafiono w rejonie ulicy Staszica i Kapucyńskiej na drewnianą nawierzchnię z bali sosnowych i dębowych, zbudowaną po pożarze ulicy w 1558 roku. Z kolei w pobliżu pl. Łokietka dokopano się do zrębów domu z XV wieku oraz do drewnianych przewodów wodociągowych z XVI wieku. Przebudowę Krakowskiego Przedmieścia zakończono w lipcu 1961 roku, kiedy to wylano na ulice nowy asfalt. Pod koniec roku podjęto prace przygotowawcze pod przebudowę ul. Armii Czerwonej i budowę nowego wiaduktu kolejowego. Od stycznia 1962 roku był zamknięty ten odcinek drogi, aby w kwietniu rozpocząć właściwe prace przy przebudowie. W 1963 roku, w związku z budową szpitala w rejonie ul. Północnej, postanowiono generalnie przebudować 3-go Maja, Dolną 3-go Maja , Prusa i Jaczewskiego, aby zapewnić odpowiedni dojazd karetkom pogotowia. Wycięto wtedy potężne lipy rosnące w jezdni. W tym samym roku oddano do użytku remontowaną ulicę Kunickiego i rozpoczęto zagospodarowywanie dzielnicy Kalinowszczyzna od budowy ulicy zwanej Centralną.
Kolejne inwestycje prowadzono w latach 1964 – 1969. W 1965 roku przekazano most na Czechówce i odnowiony odcinek Lubomelskiej. W tym samym czasie po prowadzonej od 1963 roku przebudowie generalnej ulicy Lubartowskiej oddano ten odcinek do użytku dla ruchu pieszego i kołowego. W 1966 roku oddano do użytku ulice Kołłątaja i Hempla. W tym też roku podjęto decyzję o budowie od ul. Mełgiewskiej, drogi łączącej bezpośrednio FSC i WSK w Świdniku oraz tym samym oba miasta. Przystąpiono też do modernizacji al. Tysiąclecia, gdzie miała powstać jezdnia o szerokości 9 m, a po jej przygotowaniu miało powstać jej drugie pasmo przedzielone pasem zieleni. Kolejną inwestycję drogową rozpoczęto w 1968 roku na jednej z głównych arterii miasta – al. Racławickich. Postanowiono poszerzyć jezdnię o 3 m. W roku następnym oddano do użytku nowo zbudowaną ulicę Filaretów i cześć ul. Zana, a także otwarto tzw. klin, czyli skrzyżowanie ulic: 1 Maja, Armii Czerwonej (Fabrycznej), M. Buczka (Zamojskiej) i Al. Zygmuntowskich. W latach 1966 – 68 wybudowano łącznie 35 km nowych ulic, a wyremontowano 21 km.
Ciekawe rozwiązanie komunikacyjne zastosowano na osiedlu Tatary i w dzielnicy mieszkaniowej Kalinowszczyzna (budowanej w 1965 roku). Są one otoczone pierścieniami komunikacji kołowej. Z tych pierścieni prowadzą dojazdy do wnętrza, tzw. sięgacze o długości nie przekraczającej 150 m. Ruch pieszy jest całkowicie oddzielony od kołowego i nie krzyżuje się z nim.