Na okres 1969 – 1974 przypada modernizacja i budowa największych ciągów miejskich, która miała na celu zwiększenie przepływu ruchu kołowego. W 1970 roku rozpoczęto generalną przebudowę Al. Warszawskiej od ul. Gen. Zajączka do ostatniej pętli trolejbusowej. Poszerzono jezdnię o 3m i położono chodniki, których do tej pory nie było. W tym samym roku poszerzono ulicę Turystyczną o 5,5m. Dzień po obchodach rocznicowych zaczęto poszerzać pierwszy odcinek al. Kraśnickiej (od al. Warszawskiej do ul. Zana) o 6m. W kwietniu 1971 roku rozpoczęto generalną przebudowę ulicy Kunickiego, która polegała na poszerzeniu jezdni o 6m i utworzeniu tym samym 4 pasów jezdni. Pod koniec 1971 roku przekazano do użytku kolejny odcinek trasy W-Z na długości od ul. Prusa do ul. Lubartowskiej. W roku następnym przystąpiono do budowy kolejnego odcinka. W związku z tym zasypano leżące na jej trasie nieczynne baseny pływackie przy ul. Lubomelskiej. 16 lipca 1974 roku przekazano do użytku pierwszy odcinek trasy od zbiegu z al. Warszawską do ul. Prusa. Należy też zanotować, że 7 czerwca 1974 roku „Standar Ludu” wystąpił z pomysłem i zainicjował dyskusję na temat zamknięcia dla pojazdów odcinka Krakowskiego Przedmieścia od pl. Litewskiego do pl. Łokietka. W związku z tym postanowiono w dniach 25-26 września eksperymentalnie zamknąć dla ruchu pojazdów ten odcinek.
W jednym z artykułów Kuriera Lubelskiego z 1970 roku, zwracano uwagę na zbyt duże zatłoczenie w godzinach szczytu, związane z rosnącą liczbą samochodów. Jednocześnie wskazano, że w sieć uliczna miasta jest wadliwa: „W Lublinie układ zbliżony jest do promienistego i wszystkie arterie zbiegają się w centrum. Zasadniczą wadą sieci jest rak powiązań między dzielnicami omijającymi centrum miasta.” Miasto w tym czasie posiadało 674 ulice o łącznej długości 345 km, z czego 174 km zajmowały ulice o nawierzchni gruntowej, a 61 km było wybrukowanych kocimi łbami. Gorzej przedstawiała się sytuacja ciągów pieszych. Na 617 km chodników przypadało aż 404 km o nawierzchni żwirowej lub gruntowej.
W kolejnym pięcioleciu, a dokładnie w 1975 roku przystąpiono do budowy kolejnego odcinka trasy W-Z od Kalinówki do ul. Bohaterów ORMO, dziś Władysława Grabskiego. (Przy budowie tego odcinka napotkano na wiele problemów. W 1977 roku wody gruntowe przerywały na przykład budowę kanału burzowego między ulicą Hutniczą a Bohaterów ORMO, co nieco opóźniło oddanie odcinka.175) Ukończono również most nad Bystrzycą w dzielnicy Czuby, który znacznie usprawnił ruch kołowy w nowej części miasta. Oddano także do użytku całą ulicę Zana. W sierpniu 1975 roku rozpoczęto poszerzanie do 13 m ulicy Narutowicza w centrum Lublina. W tym okresie zakończono także budowę mostu na Kalinowszczyźnie (1978). Rok 1978 w drogownictwie zakończono otwarciem jednego pasa (docelowo ma być dwupasmówka) następnego odcinka trasy W-Z łączącej Al. Tysiąclecia i ul. Mełgiewską (przez most na Bystrzycy). W 1979 roku uruchomiono Al. Kompozytorów Polskich, która zapewniła dobry dojazd mieszkańcom Czechowa.