Historia budynku znanego dziś jako Gimnazjum Sejmikowe w Radzyniu sięga XVIII wieku. Na działce, gdzie obecnie znajduje się gimnazjum, już od tego czasu stały domy zajezdne. W 1778 roku odnotowano tam budynek zwany „kamienicą zajazdną”, usytuowany pomiędzy nieruchomością Fawla Zusmanowicza a gościńcem prowadzącym do Międzyrzeca. Zbudowano go z inicjatywy Kajetana Potockiego, właściciela Radzynia. Zajazd ten na początku należał do Arona Beniamina, a jego funkcja jako miejsca odpoczynku dla podróżnych utrzymała się przez cały XIX wiek. W tym okresie na terenie posesji powstawały różne budynki o niestałej własności, służące zapewne jako miejsca noclegu dla przyjezdnych.
W 1895 roku nieruchomość trafiła w ręce spadkobierców Arona Rosenfelda, którzy sprzedali ją Judce Glücklichowi. Budynek był wtedy jednopiętrową, murowaną konstrukcją z czterospadowym dachem i murowaną stajnią od strony północnej. Nowy etap w historii posesji rozpoczął się w 1919 roku, kiedy to w Radzyniu utworzono Podlaskie Gimnazjum Realne. Początkowo szkoła funkcjonowała przy ulicy Lubelskiej, jednak po zakupie parterowego budynku przy obecnej ulicy Jana Pawła II oraz sąsiadującej z nim dawnej karczmy, gimnazjum zyskało nową siedzibę.
Projekt rozbudowy i architektoniczne inspiracje
W 1923 roku, z inicjatywy Zygmunta Trojanowskiego, opracowano projekt gruntownej rozbudowy budynku. Architekt postanowił połączyć nowy gmach z sąsiadującym zajazdem, nadając całości styl inspirowany tradycjonalizmem. W 1930 roku gimnazjum, nazwane Koedukacyjnym, zostało przejęte przez Sejmik Powiatowy, co przyczyniło się do przyjęcia jego późniejszej nazwy – Gimnazjum Sejmikowe.
Jeszcze przed 1939 rokiem budynek przeszedł istotną modyfikację. Dotychczasowy dach czterospadowy zastąpiono dachem mansardowym, co zapewniło budynkowi dodatkową kondygnację. Dzięki temu, mimo upływu lat i licznych przemian, budynek zachował swój pierwotny charakter, przetrwawszy niemal w niezmienionej formie do czasów współczesnych.
Powojenne losy i współczesne przeznaczenie
Po zakończeniu II wojny światowej budynek dalej służył oświacie, mieszcząc m.in. Gimnazjum Mechaniczne, a później Liceum Ogólnokształcące oraz Szkoły Zawodowe. W latach 60. XX wieku, z uwagi na rozwijający się system edukacji, dobudowano dwupiętrowy segment od strony wschodniej, który połączono ze starszą częścią budynku. Kolejną rozbudowę przeprowadzono w latach 2006–2009 – dobudowano segment sportowy wraz z nową salą gimnastyczną, siłownią i zapleczem sportowym. W 2012 roku budynek zyskał nową dachówkę, która przywróciła dawny urok konstrukcji.
Źródło:
