Mieczysław Biernacki, urodzony 8 listopada 1862 roku, po ukończeniu studiów medycznych w Berlinie i Dorpacie, w 1888 roku związał swoje życie z Lublinem. Był postacią wielowymiarową – lekarzem o nieprzeciętnej wiedzy i umiejętnościach, społecznikiem walczącym o poprawę warunków życia mieszkańców miasta oraz aktywnym członkiem ruchu wolnomularskiego.
Po przyjeździe do Lublina Biernacki otworzył praktykę lekarską i zaangażował się w rozwój lokalnej medycyny. Już w 1891 roku, we współpracy z dr. Kazimierzem Jaczewskim, założył laboratorium analityczne, eliminując konieczność przesyłania próbek do Warszawy. Niedługo potem objął funkcję ordynatora w Szpitalu św. Jana Bożego, przekształconym później w Szpital Miejski. W trakcie swojej kariery pełnił funkcję naczelnego lekarza tej placówki i przyczynił się do jej modernizacji – zainicjował budowę nowoczesnego pawilonu chorób zakaźnych oraz wdrożył innowacyjne metody leczenia, takie jak intubacja krtaniowa i odma opłucnowa w leczeniu gruźlicy.
Jedną z jego największych zasług jest wprowadzenie odczynu Biernackiego (OB) do diagnostyki, co do dziś jest powszechnie stosowane w medycynie. Działał także na rzecz poprawy warunków higienicznych w mieście, wspierając budowę wodociągów i kanalizacji.
Biernacki był współzałożycielem licznych organizacji i towarzystw. Współtworzył Lubelskie Towarzystwo Walki z Gruźlicą oraz Lubelskie Pogotowie Ratunkowe, którego był prezesem. Był także związany z Lubelskim Towarzystwem Lekarskim, pełniąc od 1935 roku funkcję jego prezesa. Działał na rzecz rozwoju oświaty, m.in. w ramach Towarzystwa „Światło”, które promowało edukację wśród mieszkańców Lublina.
Jako redaktor i publicysta, Biernacki prowadził „Kurier Lubelski”, a jego artykuły odzwierciedlały zaangażowanie w sprawy społeczne, medyczne i polityczne. Gazeta stała się głosem postępowej demokracji, promując idee wyzwolenia narodowego i równości społecznej.
Zaangażowanie Biernackiego w ruch wolnomularski jest mniej znanym aspektem jego życia, choć odegrało istotną rolę w jego działalności. Był członkiem loży „Wolni Oracze” w Lublinie, której symboliczny wschód zapłonął w 1912 roku. Loża ta zrzeszała wybitne postacie, w tym dziennikarzy, lekarzy i działaczy społecznych związanych z redakcją „Kuriera Lubelskiego”. Biernacki został wybrany pierwszym czcigodnym mistrzem loży, choć jego otwarta natura szybko przyczyniła się do jego „uśpienia” (wyłączenia z pracy lożowej), co miało chronić konspiracyjne działania loży.
Mimo to jego zaangażowanie w ideały wolnomularskie, takie jak równość, wolność i praca na rzecz dobra społecznego, było widoczne zarówno w jego działalności zawodowej, jak i publicznej. Loża „Wolni Oracze” miała znaczący wpływ na życie Lublina, a jej członkowie aktywnie wspierali wybory samorządowe oraz działalność społeczną i kulturalną.
Mieczysław Biernacki zmarł 30 sierpnia 1948 roku w wieku 88 lat. Został pochowany na cmentarzu przy ulicy Lipowej w Lublinie. Jego dorobek jest wciąż żywy – nie tylko w formie wspomnień, ale także poprzez nazwę ulicy, którą mu poświęcono.
Źródło:
W. Gniadek, „MIECZYSŁAW BIERNACKI – LEKARZ, WOLNOMULARZ, DZIAŁACZ SPOŁECZNY”. W: Wiadomości Lekarskie, 2020, tom 73, nr 8, s. 1310-1315. [dostęp listopad 2024]
