Dworzec PKS w Lublinie, przez lata kluczowy punkt komunikacyjny miasta, został zaprojektowany przez Warszawskie Biuro Studiów i Projektów Transportu Drogowego i Lotniczego i zrealizowany w latach 1965–1968. Autorem projektu był Wiesław Żochwski, konstruktorem Eugeniusz Szurgot. Był to typowy przykład średniej wielkości dworca autobusowego, dostosowanego do obsługi mniejszych miast wojewódzkich oraz większych miast powiatowych, leżących na głównych trasach komunikacyjnych. Dużo informacji o realizacji znalazłem w czasopiśmie „Architektura”, wydawanym przez Stowarzyszenie Architektów Polskich.
Ostatecznie zdecydowano się na lokalizację dworca na lubelskim Podzamczu, w sąsiedztwie nowo wybudowanego odcinka trasy W-Z. Teren o powierzchni około 1 ha został włączony w sieć komunikacyjną miasta, z zachowaniem odpowiedniej separacji od głównej arterii drogowej.
Budynek dworca miał zwartą bryłę o rzucie w kształcie litery „L”. Jego centralną część stanowił przestronny hall kasowy i poczekalnia, otwarte przeszklonymi ścianami na plac przed dworcem oraz perony. W skrajnych, dwukondygnacyjnych częściach budynku znajdowały się biura, pomieszczenia techniczne oraz pokoje gościnne dla kierowców odbywających nocne kursy. Łączna powierzchnia użytkowa dworca wynosiła 740 m², a kubatura – 3750 m³.
