Twój koszyk jest obecnie pusty!
Premiera „Rozwój urbanistyczny Lublina w latach 1918 – 1989” (Kup teraz!). Wysyłka kurierem lub odbiór osobisty od 25 kwietnia
Masz książkę, która zasługuje na życie? Sprzedaj ją do Kiosku! Sprawdź!
Historia tego miejsca sięga XVIII wieku, kiedy to Garbów należał do klucza Przybysławickiego, będącego własnością Michała Czartoryskiego. Wtedy jednak nie stał tu jeszcze pałac, a skromniejszy dwór murowany, pełniący głównie funkcję mieszkalną dla zarządców majątku. Samych Czartoryskich w Garbowie raczej nie uświadczyliśmy – ich rodowa siedziba znajdowała się gdzie indziej.
Dopiero w połowie XIX wieku, z inicjatywy rodu Jezierskich, podjęto decyzję o wzniesieniu okazałej rezydencji. Architekt Józef Dietrich nadał budowli klasycystyczny charakter i zaprojektował ją na rzucie litery „H”. Trzeba przyznać, że to ciekawy wybór – nadaje pałacowi symetrię i elegancję. Wokół pałacu rozciągał się piękny park krajobrazowy, a od południa i wschodu – cztery stawy, nadające całemu założeniu urokliwy klimat.
W 1904 roku pałac trafił w ręce rodziny Broniewskich, która cieszyła się jego urokiem aż do 1945 roku. Po II wojnie światowej majątek został znacjonalizowany i przeszedł na własność Skarbu Państwa. Początkowo pałac zamieszkiwali lokatorzy, jednak w 1959 roku stał się siedzibą Spółdzielni Zdrowia w Garbowie, a od 1975 roku działał tu Zespół Opieki Zdrowotnej w Puławach.
W latach 60. i 70. XX wieku przeprowadzono kilka remontów – od kapitalnej renowacji sztukaterii, przez wymianę pokrycia dachowego, po modernizację instalacji grzewczych. W 1983 roku pałac doczekał się remontu zabezpieczającego. Choć niektóre elementy wystroju przepadły (jak zabytkowe piece usunięte podczas zakładania centralnego ogrzewania), to jednak budowla wciąż robi wrażenie swoją formą i detalami architektonicznymi.
W latach 90. w pałacu mieścił się Ośrodek Zdrowia oraz apteka, a część pomieszczeń pełniło funkcje mieszkalne. Obecnie znajduje się tutaj Multimedialna Izba Tradycji w Garbowie.
Nie można zapomnieć o parku pałacowym – pełnym zieleni i urokliwych stawów. Na mapie, którą przygotował W. Borucki w 1997 roku, wyraźnie widać układ stawów – każdy z nich nosi własną nazwę: „Irena”, „Pod Pałacem”, „Kępa Większa” i „Kępa Mniejsza”. Wokół ciągną się aleje i skupiny drzew, które wciąż przypominają o dawnych, eleganckich spacerach.
Źródło:
Pomagamy
Chcesz zamówić artykuł sponsorowany?
Szukaj ofert na Linkhouse i Whitepress
Obserwuj nas
Dodaj komentarz