Sobieski Marek

Marek Sobieski (1549/1550 – 1605), najstarszy syn Jana, chorąży nadworny koronny (1580), kasztelan, a potem wojewoda lubelski. Od lat młodzieńczych związany z Zamoyskimi, przyjęty na dwór króla Stefana Batorego (1576). Podobno, wraz z Batorym zapędził się kiedyś w głąb litewskiej kniei, z której nagle wypadł olbrzymi niedźwiedź i rzucił się wprost na króla. Błyskawicznie dobył miecza i jednym jego ciosem rozwalił łeb zwierzęciu. Wyróżnił się w wojnie z Gdańskiem, walcząc nad jeziorem Lubieszowskim (1577), gdzie ranny w nogę tak zażarcie ścigał uciekającego przeciwnika, że nie zauważył urwistego brzegu Wisły i z impetem konno, w ciężkiej zbroi, wpadł w nurty rzeki. Uczestniczył w kolejnych wyprawach Batorego (Wielkie Łuki, Psków), przebywając blisko monarchy. Zacieśnił kontakty z hetmanem Janem Zamoyskim, stając się „wielkim powiernikiem kanclerza” (jak wyraził się nuncjusz Rangoni), który po bitwie pod Byczyną w 1588 r. powierzył Sobieskiemu straż i pieczę nad uwięzionym w Krasnymstawie, pokonanym arcyksięciem Maksymilianem. Towarzyszył też Zamoyskiemu w jego wyprawie do Mołdawii i Wołoszczyzny (1600), aktywnie w niej uczestnicząc. W 1598 roku przyznano mu tytuł wojewody lubelskiego. Przez to musiał przejść z kalwinizmu na katolicyzm. Awanse przekładały się na gromadzenie fortuny: obok dziedzicznej już królewszczyzny Pilaszkowice, w 1598 r. nabył na Rusi olbrzymie dobra złoczowskie (Złoczów i ponad 60 wsi), nie licząc pomniejszych majątków na Podolu i kamienicy w Lublinie.