Spółdzielczość mieszkaniowa w Lublinie rozwijała się dopiero po I wojnie światowej.

Lublin posiadał wodociąg od 1899 roku. Wcześniej mieszkańcy miasta czerpali wodę ze studzien, których w szczytowym momencie było 90.

W końcu XIX wieku duży procent lubelskich fabryk był w posiadaniu ludności pochodzenia żydowskiego.

Od późnego średniowiecza na lubelskich ulicach rozwijał się handel przeróżnymi artykułami.

Po zakończeniu działań wojennych, stan budynków Miejskich Wodociągów i Kanalizacji nie uległ większemu zniszczeniu.

W październiku 1944 roku, po 5 letniej przerwie wywołanej okupacją niemiecką lubelska cukrownia rozpoczynała kampanię cukrowniczą.