Gwara Lubelska

dziecko; „Trzeba jej dać na garnuszek, | Bo jej zbije bębełuszek”,

iść imiesł. bierny: „Kiedy z Marysią do kościoła idziono”, pśń.wes.

wielka czapka barania, którą noszą w Lubelskim.; jeden jej bok rozcięty związują wstążką, np. we wsi Dysie pod Lublinem

adwent

kwitnie; por. kście, kwnie: „Juz ci moja jabłoneńka biało krzcie”.

jeleń

niteczka

nizko: „Upadnij, upadnij mizko i z pokorц”, pśń. wes.; zdr. miziusieńko: „pokłoń ze się miziusieńko”, pśń.

nisko, nizusieńko

najędrnieć

wyłamujący się, skłonny: „Prosił pan ociec, pani matka, pän młody i pani młoda, żebyście byli grzecni, niewyłomni, pośli z nami na wesele”

przebierać się w ostatki

przekleństwa: „bo się psia-wełnie gruszka, śliwka, Kuj.; psiarka, robić niechciało”

sankami

zdr. od szeroko: „Rośnij ze mi, jabłoneńko, wysocko, | Puść po sobie drobne listki serocko”,

śledzić, szukać: „Kazała näm starościna śladować”,

rodzaj chustki do zawiązywania głowy.

tam

uradzić

zdr. do wół: „A gdzież się nam stado wolików podziało”,

wymówka: „Gadaj, dziewosłebie, za mem wiankiem śmiełe, | Zeby ja nie miała wymówiska wiele”

zapachnieć: „Pono ci zapusał mój wiänecek ruciany”,

zniszczyć: „Nie zmiscäj pani starościny, nie zmiscaj”. „Nie wiele tu moja drużyna zmiscyła”