W 1954 roku Lublin stał się miejscem niezwykłego wysiłku rekonstrukcyjnego, w którym szczególną rolę odegrali warszawscy tynkarze ze Zjednoczenia Robót Elewacyjnych (ZRE). Ich wkład w odbudowę zabytków Starego Miasta nie tylko odmienił architektoniczny pejzaż miasta, ale również stał się świadectwem zaangażowania i solidności polskich robotników.
Grupa licząca 100 warszawskich tynkarzy przybyła do Lublina, aby wspomóc odbudowę zniszczonych zabytków. Ich praca była wzorowa – wszystkie zadania wykonali w terminie i z niezwykłą dokładnością. Wśród wyróżniających się zespołów szczególną uwagę zwróciły brygady kierowane przez Skretowskiego i Jarosińskiego. Obie osiągnęły imponujący wynik ponad 450% normy, co wyraźnie podkreśla ich efektywność i determinację w realizacji powierzonych zadań.
Na szczególne wyróżnienie zasługuje młodzieżowa brygada Gałązki, która została zorganizowana na potrzeby budowy w Lublinie. Składająca się z ośmiu młodych fachowców grupa osiągnęła wynik 200% normy, pracując na pełnych obrotach. Z ich rąk wyszły odnowione w pięknych barwach dwie kamienice przy ulicy Grodzkiej oraz Brama Rybna, które dziś stanowią jedne z najbardziej charakterystycznych elementów lubelskiego Starego Miasta.
Brama Rybna, jedno z kluczowych miejsc w Lublinie, była dużym wyzwaniem dla miejscowego Zakładu Budownictwa Miejskiego (ZBM), które nie podjęło się realizacji tego zadania. Z pomocą przyszli warszawscy tynkarze, którzy pomimo specjalizacji w pracach elewacyjnych, świetnie poradzili sobie również z pracami murarskimi. Efektem ich wysiłków była kompletna odbudowa Bramy Rybnej, która stała się symbolem ich zaangażowania i profesjonalizmu.
Źródło:
Źycie Warszawy, 1954 nr 18-19
