W jednym z numerów czasopisma Światowid z 1925 roku znalazło się 6 wspaniałych zdjęć naszego miasta. Opatrzono je krótkim opisem:
Lublin, jedno z największych miast Rzeczypospolitej, wznosi się na kilku pagórkach między rzeką Bystrzycą i dopływami jej, Czechówką i Czerniejówką. Pył zapomnienia okrywa czas powstania miasta, lecz wiadome jest, iż już w IX w., za Mieczysława I-go, wybudowano tutaj kościół drewniany. Dzieląc dolę i niedolę całej Polski, Lublin w następnych wiekach, aż do XIV, narażony był na częste klęski pożarów, a także napadów tatarskich i litewskich. Za ostatniego z Jagiellonów zapisał swoją najwybitniejszą kartę historyczną: tutaj bowiem odbywały się sejmy, tutaj w r. 1569 Zygmunt August, pokonawszy opór z jednej i drugiej strony, przeprowadził wreszcie swoje największe, wiekopomne dzieło, najszlachetniejszy wyraz Idei Jagiellońskiej: Unię Korony z Litwą.
Wiek XVII, czasy tak barwnie i przejmująco przez Sienkiewicza opisywanego „Potopu”, dotknęły i Lublin: Kozacy Chmielnickiego i nawała szwedzka, pod wodzą Karola XII, zniszczyły miasto.
Klęski te dopełniły głód i zaraza morowa. W walkach o ratowanie ginącej niepodległości Lublin bierze również udział: Suworow, działając przeciw Konfederatom barskim, bierze Lublin szturmem i pali całe miasto, którego ludność spadła wówczas do liczby 12 tysięcy mieszkańców. Dopiero wojewoda lubelski Kajetan Hryniewiecki, stwarzając komisję „dobrego porządku”, doprowadził miasto do dawnej świetności. Ciężkie czasy przeżył Lublin podczas wojny światowej, kiedy kraj nasz był terenem krwawych bitew.
Obecnie Lublin mieści w sobie urząd wojewódzki, starostwo, D.O.K. i cały szereg instytucji rządowych. Ważne stanowisko zajmuje zwłaszcza w dziedzinie nauki i szkolnictwa. Od kilku lat istnieje tutaj Uniwersytet Katolicki, powstały na wzór wszechnicy we Fryburgu szwajcarskim, niedawno zaś powstało tutaj osobne Kuratorium Okręgu Szkolnego. Również i teatr lubelski stara się krzewić w tym mieście narodową kulturę.
Dodaj komentarz