Centrala Produktów Naftowych, znana powszechnie jako CPN, była polskim przedsiębiorstwem państwowym odpowiedzialnym za magazynowanie, transport oraz dystrybucję hurtową i detaliczną produktów naftowych, głównie paliw płynnych i środków smarowych. Działała od 1944 roku, a w 1999 roku została przekształcona w Polski Koncern Naftowy Orlen.
W lipcu 1944 roku, jeszcze w trakcie II wojny światowej, powołano instytucję mającą na celu zabezpieczenie ocalałej infrastruktury naftowej na ziemiach polskich oraz wznowienie dystrybucji paliw. Początkowo nosiła nazwę Polski Monopol Naftowy, następnie Państwowe Biuro Sprzedaży Produktów Naftowych, by ostatecznie 3 grudnia 1945 roku, na mocy zarządzenia Ministra Przemysłu, stać się Centralą Produktów Naftowych (CPN).
W 1945 roku w Polsce funkcjonowało zaledwie 26 stacji paliw CPN, zlokalizowanych głównie przy krawędzi jezdni, często z pomieszczeniami sprzedaży w pobliskich domach. W kolejnych latach sieć dynamicznie się rozwijała:
- 1950: 413 stacji
- 1960: liczba stacji przekroczyła 1000
- 1980: 1280 stacji, z przeciętną pojemnością zbiorników 69 000 litrów i średnią roczną sprzedażą na poziomie 2 039 000 litrów paliwa
