Jeśli zainteresowała Państwa fascynująca historia Niedrzwicy Dużej, koniecznie trzeba obejrzeć ten film, który jeszcze bardziej przybliży dzieje dworu, jego właścicieli oraz niezwykłe losy na przestrzeni wieków. Na spacer po posiadłości zaprasza kanał Paweł z Lublina.
Historia dworu w Niedrzwicy Dużej sięga XIV wieku, kiedy to w 1362 roku po raz pierwszy pojawia się nazwa wsi Niedźwice, zapisywana także jako Niedrwicze, należącej do rycerskiego rodu Powałów herbu Ogończyk.
W 1453 roku wieś posiadała już młyn, a w drugiej połowie XV wieku istniała tam szkoła. Około 1470 roku terenami władał niejaki Niedrzwicki (zapisywany w kronikach jako Niedrwicki, Niedwiecki, Niedrzwicki lub Niedrzwiński). Jego kuzyn, Stanisław z Niedrzwicy, poseł sandomierski, był jednym z sygnatariuszy unii polsko-litewskiej w 1569 roku. Kolejnymi właścicielami majątku byli kasztelan połaniecki Andrzej Niedźwic, a następnie jego córka Barbara, która, wychodząc za szlachcica Krzysztofa Stadnickiego, zakończyła ponad stuletnie panowanie rodu Niedrzwickich na tych włościach. W późniejszych wiekach majątek przeszedł w ręce Rybczewskich, którzy wraz z rodem Górskich ufundowali pierwszy kościół w Niedrzwicy Małej. W XVII wieku Rzeczpospolita była niszczona przez liczne działania wojenne, takie jak najazd Chmielnickiego w 1648 roku czy potop szwedzki.
W XVIII wieku Niedrzwica była wsią średniej wielkości, posiadającą młyn wodny, cegielnię, kuźnię, kopalnię kamienia wapiennego i piec wapienny. Mimo panującej wówczas w Polsce epidemii, wieś liczyła 56 domów.
Historia samego dworu rozpoczyna się w XVI wieku, kiedy to na wzgórzu stała nieduża twierdza pełniąca funkcję rycerskiej siedziby obronnej. Jej właścicielem w 1600 roku był Jan Niedrzwicki herbu Powała lub Ogończyk. W późniejszych latach, z powodu licznych wojen, możliwe jest, że podczas najazdów szwedzkich rycerska twierdza została zniszczona.
Według XVII-wiecznych Ksiąg Grodzkich Lubelskich, dwór był piętrową budowlą na planie prostokąta z wykuszem w formie alkierza po jednej stronie. Ogrzewany był piecami z zielonymi kaflami, a cała budowla pokryta była gontem.
Rodzina Dłuskich, która stała się właścicielem majątku, w miejscu spalonej świątyni ufundowała w 1797 roku murowany kościół oraz rozpoczęła adaptację dworu na cele mieszkalne. Dłuscy byli właścicielami majątku do 1873 roku.
Po II wojnie światowej opuszczony majątek został przejęty przez władze komunistyczne i przeznaczony na Państwowe Gospodarstwo Rolne (PGR), co doprowadziło do jego dalszej degradacji.
Obecnie dawny dwór jest niezamieszkały i znajduje się w stanie zaawansowanego zniszczenia. Dwór z parkiem i ogrodem usytuowany jest na krawędzi doliny rzeki Nędznicy, po jej wschodniej stronie. W bezpośrednim otoczeniu założenia znajdują się stawy: od zachodu, pomiędzy dworem a rzeką, oraz trzy małe stawy po południowej stronie dworu, które oddzielają zespół od drogi, poza którą znajdują się pozostałości folwarku.
