Wojskowe więzienie śledcze w Lublinie zostało formalnie utworzone 15 listopada 1919 roku na mocy rozkazu wojskowego Nr. 97/19, choć pierwsze kroki ku jego zorganizowaniu podjęto już w 1918 roku. W tym okresie, osoby wojskowe ścigane przez sądy wojskowe były tymczasowo osadzane w lubelskim Zamku, pozostając pod opieką służb sprawiedliwości wojskowej.
Wraz z nadejściem nowych rozporządzeń i reorganizacją więzień wojskowych, pojawiła się potrzeba stworzenia dedykowanego więzienia śledczego, które odgrywałoby rolę ośrodka dla osób ściganych w wyniku działań sądów wojskowych. Takie więzienie już istniało w Lublinie, lecz dopiero wraz z wejściem w życie rozkazu z 15 listopada 1919 roku, otrzymało ono oficjalnie status i nazwę wojskowego więzienia śledczego.
Po uformowaniu sądu wojskowego dla okręgu generalnego, władze wojskowe zdecydowały o umieszczeniu nowo utworzonego więzienia śledczego w budynku klasztornym przy ulicy Świętoduskiej 14, należącym do Zakonu Karmelitów Bosych. Budynek ten, będący wcześniej ruiną, w czasach zaboru rosyjskiego służył jako kuźnia dla koni oraz jako ambulatorium miejskie. Dopiero po wprowadzeniu tam więzienia dokonano koniecznych zmian i usunięto wcześniejsze funkcje obiektu, przekształcając go na potrzeby służb wojskowych.
Ciąg dalszy na stronie 2
