Na miejscu klasycystycznego gmachu, stojącego przy pl. Łokietka, stał niegdyś murowany kościół.
Był on częścią całego zespołu klasztornego, którego administratorami byli Karmelici Bosi.
Początki
Kościół i klasztor Karmelitów Bosych był obiektem typowym dla budowli sakralnych renesansu lubelskiego z I połowy XVII w. Całość została zbudowana w latach 1610-1619 przez dwóch lubelskich muratorów Jakuba Tremanzela i Jakuba Balina.
Świątynia miała 3 nawy i prezbiterium zamknięte ścianą prostą. Składała się z ośmiu kaplic. Dwie poświęcone były Matce Bożej, a pozostałe były pod wezwaniem św. Józefa, św. Teresy od Jezusa, Krzyża Świętego, św. Michała Archanioła i św. Apolonii. W ostatniej z nich pochowany został Jakub Tremanzel. Szczególnie okazale prezentowała się elewacja frontowa o bogatej artykulacji architektonicznej ścian i szczytu. Wnętrze nakryte było sklepieniem kolebkowym z lunetami i z dekoracją stiukową. Fragment dekoracji stiukowej zachował się w sali posiedzeń na II piętrze.
Pożar i odbudowa
W 1803 roku na Krakowskim Przedmieściu wybuchł pożar, którego ofiarą padły zabudowania klasztorne. Po pożarze zakonnicy przenieśli się do klasztoru przy ul. Świętoduskiej, a same ruiny w 1807 roku zostały wystawione na publiczną licytację przez lubelski Urząd Cyrkularny. Wygrał ją mieszczanin Franciszek Józef Stadler. W latach 20. XIX w. miasto odkupiło od niego niezagospodarowany teren. Po rozbiórce spalonych murów, wzniesiono w tym miejscu w latach 1827 – 1828 siedzibę Urzędu Municypalnego (obecnie Urząd Miasta Lublina). Gmach wybudowano według projektu budowniczego generalnego Królestwa Polskiego architekta Aleksandra Groffego, pod nadzorem Jakuba Hempla – budowniczego wojewódzkiego.
