W styczniu 1962 roku Prezydium Miejskiej Rady Narodowej (MRN) podjęło decyzję o budowie osiedla Kalinowszczyzna. Prace na jednej z największych dzielnic mieszkaniowych rozpoczęły się już na wiosnę tego samego roku i miały potrwać ok. 5 lat.
W pierwszym rzucie miały być wybudowane tzw. części A i B, które łącznie zabierały 36 ha terenu. Powierzchnia była dość zróżnicowana. Przeważały wąwozy, które sprawiły dużo kłopotów planistom. Zwłaszcza tereny na lewo od ul. Kalinowszczyzna, poczynając od ulicy Unickiej. Pomimo wszystko, w roku 1962 planowano, iż za 5 lat powstanie tutaj 7270 izb mieszkalnych, a do 1975 roku dzielnica ulegnie dalszemu rozwojowi.
Na terenie dzielnicy miały powstać także budynki o charakterze usługowym. Przewidziano kino, restaurację, 2 żłobki, 4 przedszkola, po dwie szkoły podstawowe i średnie, dwie przychodnie lekarskie, aptekę i inne. Miała też powstać pracownia sztuk plastycznych. To wszystko planowano umieścić w wyżej wymienionych częściach A i B.
Na wiosnę 1962 roku rozpoczęto prace ziemne. Wzdłuż tzw. ulicy Centralnej (później Bieruta, a dzisiaj Lwowskiej) dzielącej części A i B dzielnicy, położono 1,7 km rur wodociągowych, 500 m kanału burzowego oraz 600 m sanitarnego (ściekowego).
A kilka lat wcześniej… Tak wyglądała Kalinowszczyzna w roku 1954 – 55. Zdjęcie przesłał za pośrednictwem Facebooka p. Janusz, któremu serdecznie dziękuję za odpowiedź na niedawno ogłoszony apel. Pan Janusz poszukuje osób pozujących na zdjęciu, które wykonał jego ojciec. Czy ktoś z Państwa rozpoznaje się na fotografii?
Źródło:
„Kurier Lubelski”, 1962 nr 15, [http://biblioteka.teatrnn.pl/ – dostęp luty 2015]
Dodaj komentarz