W październiku 1928 roku utworzono Szkołę Budownictwa. Początkowo mieściła się przy ulicy Leszczyńskiego 11. Niestety pierwotny budynek szkolny nie dotrwał do czasów obecnych. Został zniszczony w wyniku działań wojennych w latach 1939 – 1944.
Początkowo miała 3 wydziały: budownictwa, drogowy i melioracyjny. Celem szkoły od początku było kształcenie uczniów na dozorców lub majstrów budowlanych, drogowych i melioracyjnych. Nauka na wydziale budowlanym miała trwać 3 lata, a na pozostałych po 2.
Jak wyglądał wówczas rok szkolny? Otóż był on podzielony na kilka etapów kształcenia. Zaczynał się 1 listopada. Przez pierwsze 5 miesięcy, czyli do 31 marca uczniowie kształcili się w przedmiotach ogólnokształcących i zawodowych. Przez następne 7 miesięcy – od 1 kwietnia do 31 października – odbywali praktyki we wskazanym przez Dyrekcję szkoły miejscu. Harmonogram ten utrzymał się do roku 1932, czyli prawie do przeprowadzki szkoły do nowego budynku u zbiegu Al. Racławickich i Długosza (w którym placówka znajduje się do dzisiaj).
Warunkiem przyjęcia do szkoły było ukończenie 14 roku życia i 7 klas szkoły powszechnej lub 3 klas szkoły średniej. Pierwszeństwo mieli kandydaci, którzy odbyli już praktyki w wybranym zawodzie.
Co ciekawe od początku istnienia szkoły działało kółko dramatyczne, chór szkolny oraz zespół mandolistów Almi.
Źródło:
Ziemia Lubelska, 1928 nr 272 [https://polona.pl/item/17544195/0/ – dostęp luty 2017]
Strona Państwowej Szkoły Budownictwa i Geodezji [http://www.psb.lublin.pl/ – dostęp luty 2017]
