Już we wrześniu 1944 roku myślano jak rozbudować Lublin

Miasto, dopiero co „wyzwolone” w lipcu, stało się tymczasową stolicą Polski, a władze zaczęły intensywnie planować jego przyszłość. W jednym z artykułów „Gazety Lubelskiej” z tego okresu opisano konieczność rozbudowy miasta i adaptacji jego przestrzeni do nowych warunków społeczno-gospodarczych.

Zarząd Miejski w Lublinie postanowił zwrócić się do Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (PKWN) o wyłączenie kilku majątków z reformy rolnej. Były to tereny, które w ocenie władz lokalnych miały kluczowe znaczenie dla przyszłości miasta.

Podzielono je na dwie grupy:

1. Obszary do natychmiastowej rozbudowy miasta

W administracyjnych granicach Lublina znajdowało się pięć kluczowych majątków:

• Rury Jezuickie
• Lemszczyzna
• Ponikwoda
• Tatary
• Bielszczyzna

Tereny te miały być przeznaczone na parcele mieszkaniowe, tereny fabryczne i instytucje publiczne. Już przed wojną planowano rozwój Rur Jezuickich, a podobne działania podejmowano w Czechowie Górnym.

Dodatkowo, władze miejskie uwzględniły potrzebę stworzenia przestrzeni dla dzieci – w planach znalazły się kolonie letnie, przeciwgruźlicze lecznice, a także przedszkola i ogródki jordanowskie.

2. Obszary przyszłej ekspansji Lublina

Druga grupa majątków, choć wówczas jeszcze poza granicami miasta, miała stać się przestrzenią przyszłej rozbudowy Lublina. Były to tereny:

• Sławinek
• Sławin
• Felin
• Elizówka
• Abramowice
• Konstantynówka
• Zemborzyce

Plany przewidywały budowę letnisk i lotniska komunikacyjnego na Felinie, żłobka i parku na Sławinku, a także rozwój ogródków działkowych, sadów i plantacji warzywnych. Miały one służyć zarówno robotnikom, jak i urzędnikom oraz rzemieślnikom.

Wrześniowe plany Zarządu Miejskiego w Lublinie świadczyły o dalekowzrocznej wizji rozwoju miasta. Władze dostrzegały konieczność przekształcenia Lublina z prowincjonalnego ośrodka w nowoczesne miasto z rozbudowaną infrastrukturą przemysłową, mieszkaniową i społeczną.

Źródło:

Gazeta Lubelska : niezależny organ demokratyczny. R. 1, nr 52 (29 września 1944)