Pod koniec kwietnia 1928 roku na warszawskim lotnisku odbyły się pokazowe loty nowego polskiego samolotu „Lublin R VIII”. Był to moment przełomowy – maszyna, zaprojektowana przez inżyniera Rudlickiego i zbudowana w Zakładach Mechanicznych Plage – Laśkiewicz w Lublinie, udowodniła swoje znakomite właściwości w powietrzu.
„Lublin R VIII” powstał jako wojskowy samolot bombowy, ale jego projektanci zadbali o możliwość łatwej modyfikacji – wystarczyło zmienić kadłub, by przekształcić go w maszynę komunikacyjną zdolną do przewozu sześciu pasażerów. To czyniło go konstrukcją niezwykle wszechstronną, dostosowaną zarówno do potrzeb wojska, jak i cywilnego transportu powietrznego.
Podczas pierwszych lotów stery objął major-pilot inż. Makowski, a na pokładzie jako pasażer towarzyszył mu inż. Ruśkiewicz. Maszyna zaprezentowała się znakomicie – okazała się bardzo zwrotna, stabilna i niezwykle posłuszna pilotowi.
Samolot „Lublin R VIII” był owocem polskiej myśli technicznej – został w całości zaprojektowany i zbudowany przez krajowych inżynierów i techników. Już pierwsze próby pokazały, że dorównuje konstrukcjom francuskim, niemieckim i amerykańskim.
Maszyna przechodziła szczegółowe testy w Instytucie Badań Technicznych Lotnictwa, które miały potwierdzić jej niezawodność i zgodność z założeniami konstruktorów.
„Lublin R VIII” był dużym samolotem o znacznej sile nośnej. Jego całkowita masa wynosiła 3,6 tony, a w razie potrzeby mogła wzrosnąć do 4 ton. Samolot ważył 2 tony, a jego rozpiętość skrzydeł sięgała 17 metrów.
Jedynym zagranicznym elementem konstrukcji był francuski silnik „Farman” o mocy 550 KM, który napędzał śmigło o średnicy 4 metrów. Dzięki zastosowaniu reduktora zmniejszono liczbę obrotów śmigła w stosunku do silnika, co poprawiło efektywność pracy.
Źródło:
Tygodnik Illustrowany R.69, nr 19 (12 maja 1928)
