Już jakiś czas temu pisałem o Prywatnej Lecznicy założonej w 1913 roku w samym centrum miasta. Przy ul. Krakowskie Przedmieście 49, założono placówkę dla zamożniejszych sfer miasta. Wówczas budynek był własnością pp. Iwańskich. W tym też roku został on oddany do użytku. Zaprojektował go architekt Bronisław Kochanowski. W październiku 1913 roku wizytowała go redakcja “Ziemi Lubelskiej”, po czym 15 dnia tego miesiąca ukazał się artykuł szczegółowy z tegoż miejsca.
Więcej tutaj:
Adam Majewski (urodzony 24 maja 1907 roku w Lublinie, zmarł 24 maja 1979 roku w Toruniu) był kapitanem lekarzem w Polskich Siłach Zbrojnych, chirurgiem oraz pisarzem. Syn Adama, chirurga i społeczno-politycznego działacza Narodowej Demokracji, oraz Elżbiety Majewskiej, z domu Jandzyk. Mieszkali w regionie lubelskim, w miejscowości Adampol, dzisiaj znanej jako Świdnik, która wówczas uchodziła na miejscowość uzdrowiskową. Nazwę Adampol, obecnie ma dzielnica tego miasta. Wywodzi się od imienia jego przodka Adama, również Adama Majewskiego.
Majewski był absolwentem Gimnazjum i Liceum Stefana Batorego w Lublinie, które ukończył w 1926 roku. Na początku studiował w Wyższej Szkole Handlowej (obecnie Szkoła Główna Handlowa) w Warszawie w latach 1927-1930, a następnie na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Uzyskał dyplom lekarza w 1936 roku, a stopień doktora medycyny dwa lata później. Przed wybuchem wojny pracował w klinice chirurgicznej we Lwowie, a potem w Warszawie. Opublikował sześć prac naukowych z dziedziny chirurgii i torakochirurgii.
Był członkiem Polskiej Korporacji Akademickiej „Maltania” w Warszawie. W 1939 roku uczestniczył w kampanii wrześniowej. Następnie internowany na Węgrzech, uciekł w lutym 1940 roku i dołączył do Polskich Sił Zbrojnych we Francji, a potem w Wielkiej Brytanii. Wziął udział w operacjach Polskich Sił Zbrojnych we Francji, na Środkowym i Bliskim Wschodzie, a także we Włoszech. Podczas kampanii włoskiej pełnił funkcję lekarza 3. batalionu Strzelców Karpackich. Został ranny podczas bitwy o Monte Cassino. „Okazało się, że mam pękniętą łękotkę. Poza tym byłem przeziębiony, potłuczony i ekstremalnie wyczerpany”. W kwietniu 1945 roku, po bitwie o Bolonię, objął stanowisko komendanta polowej czołówki chirurgicznej nr 350. Po powrocie do kraju w 1947 roku pracował jako lekarz w Toruniu i Lublinie.
Był autorem prac naukowych z dziedziny chirurgii i torakochirurgii, a także wielu książek opisujących jego doświadczenia z czasów wojny. Jego pierwsza książka, „Wojna, Ludzie i Medycyna”, została wydana w 1960 roku. Od 1972 roku był członkiem ZAiKS, a od 1976 roku Związku Literatów Polskich.
Spoczywa na Starych Powązkach w Warszawie. Jego dorobek literacki obejmuje między innymi: „Wojna, ludzie i medycyna” (1960), „Zaczęło się w Tobruku. Opowieść o Adolfie Bocheńskim” (1974), „Wojenne opowieści porucznika Szemraja” (1975) oraz „Lekarz też człowiek” (1979), wszystkie wydane przez Wydawnictwo Lubelskie. Za swoje osiągnięcia i służbę, otrzymał szereg orderów i odznaczeń, w tym Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1976), Krzyż Walecznych, Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino, Medal Zwycięstwa i Wolności 1945, Medal Obrony (Defence Medal), Medal Wojenny 1939-1945 oraz Gwiazdę Włoch (Italy Star).
Źródło:
Majewski Adam, W: Słownik biograficzny miasta Lublina, red. T. Radzik, J. Skarbek, A.A. Witusik, t. 1, Lublin 1993.
Dodaj komentarz