W 1954 roku stan komunikacyjny miasta był już lepszy w porównaniu z latami powojennymi. O czym możemy przeczytać w poprzednim artykule.
W latach 1954 – 1959 budowano nowe ulice oraz przebudowywano już istniejące. Był to dość intensywny okres. Inwestycje rozpoczęto w kwietniu 1956 roku od zamknięcia ulicy Kunickiego, której przebudowa potrwała do końca lipca. W maju tego samego roku w związku z planowaną budową na byłym boisku piłkarskim przy ulicy Okopowej (budynek dla Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych), wytrasowano nową drogę, łączącą ulice Okopową i Kołłątaja.
Istotnym w tym okresie wydarzeniem dla budownictwa drogowego była uchwała, jaką podjęło Prezydium Rządu na początku lipca 1956 roku. Przyznała ona Lublinowi dodatkowe środki na dokończenie inwestycji rozpoczętych w ramach przygotowań do obchodów 10-lecia PRL. Dzięki temu możliwe było przebudowanie ulicy Trybunalskiej (Jezuickiej), której brakowało nawierzchni twardej oraz Dąbrowskiego (Bernardyńska), Staszica i Nowotki (Radziszewskiego), dla których zaplanowano nawierzchnie asfaltowe lub klinkierowe. We wrześniu rozpoczęto asfaltowanie jednej z główniejszych arterii miasta – al. Racławickich, która dotychczas była pokryta klinkierem. Pomimo to 83 % ulic w mieście miało nawierzchnię tylko ulepszoną.
W 1957 roku rozpoczęto asfaltowanie ul. Narutowicza, a w roku następnym położono asfalt na pokrytą kocimi łbami ul. Chopina. W roku 1958 zaplanowano na najbliższy okres gruntowną przebudowę ulicy Lipowej i części ulicy Świerczewskiego (Piłsudskiego). Inwestycja miała polegać na poszerzeniu obu tych ulic do 12 m.
